Update!
Door: Simone Willems
Blijf op de hoogte en volg Simone
07 November 2015 | Oeganda, Kumi
Dag allemaal!
Het gekke van wachten op iets of ergens naar uitkijken, is dat het dan ook opeens zover is. Herken je dat? Heel lang heb je uitgekeken naar een vakantie en opeens ga je. En eenmaal op plaats van bestemming krijgt tijd een heel andere betekenis en voor je het weet realiseer je je dat nog maar 2 (!) weken in het ziekenhuis in Kumi bent voordat het reizen begint.
Inmiddels zijn er enkele weken verstreken sinds de laatste update. De afgelopen weken bestonden wederom uit veel public health projecten. Een HiV outreach waar we werden overvallen door een enorme regenbui, zo een wat in Nederland direct de voorpagina van de telegraaf zou halen. We konden schuilen bij de locale bevolking en kregen er posh en chapati. De plastics uit Engeland zijn ook gearriveerd. Een team van plastisch chirurgen, anesthesisten, OK assistentes etc. komt 2 weken om gratis allerlei operaties uit te voeren. Goed werk! Met Vonne legde ik alle mensen, met name kindjes, vast op de foto en keken we mee tijdens de screening. We zagen kinderen met brandwonden, vele dramatische contracturen, afschuwelijke wonden, gezwellen die ik nog nooit gezien heb, een afgebeten oor en veel open gehemeltes en gespleten lippen. Na de screening keken we mee met de operaties. Enorm dankbaar werk werd verricht, petje af voor de plastics!
We zijn ook op outreach geweest naar het eiland Tisaï. Dat was een superleuke ervaring! Na een ritje achterin de laadbak van de pick-up legden we onze weg af verder via boot. Voor zover je dit ding een boot kon noemen, het water stond op sommige plekken tot aan je enkels. We voeren langs duizenden lelies en een prachtig landschap trok aan ons voorbij. Eenmaal aan land volgde een, vanwege de zware regenval de laatste dagen, uitdagende rit achter op de boda. Het was enorm slippy en eenmaal op locatie was ik zo vies dat de locale bevolking m'n benen begon te wassen en ik binnen no time slippers van iemand aan had terwijl m'n eigen schoenen lagen te drogen op het dak van een hutje, hartstikke lief! We hebben daar veel mensen gescreend op hiv en malaria. Op de terugweg was de lucht zwart en het duurde niet lang toen de regen met bakken uit de lucht kwam. Wij muzungu's hadden ons voorbereid met plastic poncho's van 25 eurocent. Dit was voor de bevolking een enorme attractie. Ze wilden het aanraken en kinderen kropen ook onder de poncho. Haha. We moesten al met al nog 2 uur wachten op ons vervoer voor de terugweg. Echt Afrika!
Het weekend hebben we doorgebracht in Sipi, waar de Sipi falls zijn. We hebben daar een dag gehiket door de jungle, zagen een kameleon en werden heel vies door de modder. Gelukkig hadden we een soort van bamboestok waarmee we onze balans konden houden tijdens de vele slippartijen. Het uitzicht was adembenemend. Een soort hobbit landschap met veel groen en watervallen ging aan ons voorbij. De volgende dag deden we een koffietour. We kregen informatie over de productie van koffie, Oeganda is bij uitstek het land van de koffie. We plukten onze eigen bonen, stampten ze, roosterden ze, stampten ze opnieuw en zeefden het tot het op koffie leek. Even later zaten we achter ons eigen gemaakte bakkie dampend geluk in een kopje. Lekker (sterk)!
We zijn ook een dagje naar het ziekenhuis in Soroti geweest, een ziekenhuis gefinancierd door de staat, een uur rijden vanaf Kumi. We werden rondgeleid door sister Margaret, tevens chirurg en non. Hele leuke vrouw die ons het wel en wee vertelde over het ziekenhuis. Het zag er iets moderner uit dan ons ziekenhuis, maar het was er ook aanzienlijk drukker. Het toppunt was 5 mensen in 1 bed! Zie je het voor je? In de wachtkamer van de 'huisartsen' zaten dagelijks 4 tot 500 patiënten. De bedrijvigheid gaat dag en nacht door. Interessant om te zien! Smiddags hebben we kleding laten maken van stofjes die we laatst gekocht hebben. Een jurkje, een rokje en wat tassen. Ik ben heel benieuwd naar het eindresultaat!
We zijn ook op immunisation outreach geweest. We bezochten 2 scholen, waar we 1159 kinderen voorzien hebben van vitamine a en antiworm middel. Een deel kreeg daarnaast een tetanus vaccinatie. Ik was erg onder de indruk van het grote aantal kinderen. In 1 klas zitten soms 200 (!!) kinderen. Ik heb gevraagd of we een dagje mee mogen kijken met de kinderen op school en waarschijnlijk gaan we dat volgende week doen!
Men Henrik ben ik op outreach geweest voor 'disability'. We zagen die dag zo'n 50 patiënten, waarvan het grootste deel kinderen. Kinderen die je in Nederland nooit zou tegenkomen. Een jongen van 10 met een klompvoet, hij liep daadwerkelijk op de 'rug' van z'n voet, zo verdraaid was het. Kan je t je voorstellen? Kinderen met enorme waterhoofden, scolioses, epilepsie en heel veel kinderen met gluteal fibrosisis. Een aandoening die opvallend veel in de regio Kumi voorkomt en men kan niet precies verklaren wat daar de oorzaak van is. We voorzagen de mensen van advies en gaven ze een verwijsbriefje.
Omdat wij gefocust zijn op public health en niet zozeer op het ziekenhuisleven binnen de muren van Kumi Hospital had ik hier nog helemaal niet veel van gezien. Afgelopen week heb ik visite gelopen op de pediatric ward, maternity ward en de medical ward (respectievelijk de kinder, gyn en interne). De enige afdeling die ze hier nog meer hebben, de orthopedics, heb ik niet gezien. Wat opvalt tijdens de visite is het grote aantal bedden op zaal, op de gyn liggen denk ik wel 30 vrouwen bij elkaar. De vrouw die net moeder is geworden ligt met haar wolk van een baby naast de moeder die zonet een kindje heeft verloren. Er is nauwelijks, wat zeg ik, er is géén privacy. Er zijn geen monitoren om vitale functies te kunnen bewaken. Alles gaat op papier en er wordt meer óver dan mét een patiënt gepraat. Echt totaal anders dan in Nederland.
Op de kinderafdeling lagen heel veel ondervoede zieke kindjes. Een kindje voelde heel warm aan (thermometer hebben ze niet) had forse intrekkingen en had zichtbaar moeite bij elke ademhaling. Een schril contrast met het tweelingzusje dat rond het bed vrolijk aan spelen was. De volgende dag was het kindje overleden. Dit zijn dingen die ik moeilijk vind. De schaarste hier leert je improviseren, creatief denken en handelen, varen op je klinische blik en niet zozeer op een lab of een ct scan. De keerzijde is dat je vaak niet weet wat een patientje daadwerkelijk onder de leden heeft, je weet niet hoe ziek iemand is. Heb je eenmaal wel een diagnose, dan heb je vaak niet de middelen om er iets aan te doen. Schrijnend....
Al met al vliegt de tijd echt voorbij! Over 2 weken zit ons coschap erop en begint onze reis! We beginnen in Murchison Falls waar we een safari gaan doen. Wat daarna het plan is weten we nog niet.
Liefs!
Het gekke van wachten op iets of ergens naar uitkijken, is dat het dan ook opeens zover is. Herken je dat? Heel lang heb je uitgekeken naar een vakantie en opeens ga je. En eenmaal op plaats van bestemming krijgt tijd een heel andere betekenis en voor je het weet realiseer je je dat nog maar 2 (!) weken in het ziekenhuis in Kumi bent voordat het reizen begint.
Inmiddels zijn er enkele weken verstreken sinds de laatste update. De afgelopen weken bestonden wederom uit veel public health projecten. Een HiV outreach waar we werden overvallen door een enorme regenbui, zo een wat in Nederland direct de voorpagina van de telegraaf zou halen. We konden schuilen bij de locale bevolking en kregen er posh en chapati. De plastics uit Engeland zijn ook gearriveerd. Een team van plastisch chirurgen, anesthesisten, OK assistentes etc. komt 2 weken om gratis allerlei operaties uit te voeren. Goed werk! Met Vonne legde ik alle mensen, met name kindjes, vast op de foto en keken we mee tijdens de screening. We zagen kinderen met brandwonden, vele dramatische contracturen, afschuwelijke wonden, gezwellen die ik nog nooit gezien heb, een afgebeten oor en veel open gehemeltes en gespleten lippen. Na de screening keken we mee met de operaties. Enorm dankbaar werk werd verricht, petje af voor de plastics!
We zijn ook op outreach geweest naar het eiland Tisaï. Dat was een superleuke ervaring! Na een ritje achterin de laadbak van de pick-up legden we onze weg af verder via boot. Voor zover je dit ding een boot kon noemen, het water stond op sommige plekken tot aan je enkels. We voeren langs duizenden lelies en een prachtig landschap trok aan ons voorbij. Eenmaal aan land volgde een, vanwege de zware regenval de laatste dagen, uitdagende rit achter op de boda. Het was enorm slippy en eenmaal op locatie was ik zo vies dat de locale bevolking m'n benen begon te wassen en ik binnen no time slippers van iemand aan had terwijl m'n eigen schoenen lagen te drogen op het dak van een hutje, hartstikke lief! We hebben daar veel mensen gescreend op hiv en malaria. Op de terugweg was de lucht zwart en het duurde niet lang toen de regen met bakken uit de lucht kwam. Wij muzungu's hadden ons voorbereid met plastic poncho's van 25 eurocent. Dit was voor de bevolking een enorme attractie. Ze wilden het aanraken en kinderen kropen ook onder de poncho. Haha. We moesten al met al nog 2 uur wachten op ons vervoer voor de terugweg. Echt Afrika!
Het weekend hebben we doorgebracht in Sipi, waar de Sipi falls zijn. We hebben daar een dag gehiket door de jungle, zagen een kameleon en werden heel vies door de modder. Gelukkig hadden we een soort van bamboestok waarmee we onze balans konden houden tijdens de vele slippartijen. Het uitzicht was adembenemend. Een soort hobbit landschap met veel groen en watervallen ging aan ons voorbij. De volgende dag deden we een koffietour. We kregen informatie over de productie van koffie, Oeganda is bij uitstek het land van de koffie. We plukten onze eigen bonen, stampten ze, roosterden ze, stampten ze opnieuw en zeefden het tot het op koffie leek. Even later zaten we achter ons eigen gemaakte bakkie dampend geluk in een kopje. Lekker (sterk)!
We zijn ook een dagje naar het ziekenhuis in Soroti geweest, een ziekenhuis gefinancierd door de staat, een uur rijden vanaf Kumi. We werden rondgeleid door sister Margaret, tevens chirurg en non. Hele leuke vrouw die ons het wel en wee vertelde over het ziekenhuis. Het zag er iets moderner uit dan ons ziekenhuis, maar het was er ook aanzienlijk drukker. Het toppunt was 5 mensen in 1 bed! Zie je het voor je? In de wachtkamer van de 'huisartsen' zaten dagelijks 4 tot 500 patiënten. De bedrijvigheid gaat dag en nacht door. Interessant om te zien! Smiddags hebben we kleding laten maken van stofjes die we laatst gekocht hebben. Een jurkje, een rokje en wat tassen. Ik ben heel benieuwd naar het eindresultaat!
We zijn ook op immunisation outreach geweest. We bezochten 2 scholen, waar we 1159 kinderen voorzien hebben van vitamine a en antiworm middel. Een deel kreeg daarnaast een tetanus vaccinatie. Ik was erg onder de indruk van het grote aantal kinderen. In 1 klas zitten soms 200 (!!) kinderen. Ik heb gevraagd of we een dagje mee mogen kijken met de kinderen op school en waarschijnlijk gaan we dat volgende week doen!
Men Henrik ben ik op outreach geweest voor 'disability'. We zagen die dag zo'n 50 patiënten, waarvan het grootste deel kinderen. Kinderen die je in Nederland nooit zou tegenkomen. Een jongen van 10 met een klompvoet, hij liep daadwerkelijk op de 'rug' van z'n voet, zo verdraaid was het. Kan je t je voorstellen? Kinderen met enorme waterhoofden, scolioses, epilepsie en heel veel kinderen met gluteal fibrosisis. Een aandoening die opvallend veel in de regio Kumi voorkomt en men kan niet precies verklaren wat daar de oorzaak van is. We voorzagen de mensen van advies en gaven ze een verwijsbriefje.
Omdat wij gefocust zijn op public health en niet zozeer op het ziekenhuisleven binnen de muren van Kumi Hospital had ik hier nog helemaal niet veel van gezien. Afgelopen week heb ik visite gelopen op de pediatric ward, maternity ward en de medical ward (respectievelijk de kinder, gyn en interne). De enige afdeling die ze hier nog meer hebben, de orthopedics, heb ik niet gezien. Wat opvalt tijdens de visite is het grote aantal bedden op zaal, op de gyn liggen denk ik wel 30 vrouwen bij elkaar. De vrouw die net moeder is geworden ligt met haar wolk van een baby naast de moeder die zonet een kindje heeft verloren. Er is nauwelijks, wat zeg ik, er is géén privacy. Er zijn geen monitoren om vitale functies te kunnen bewaken. Alles gaat op papier en er wordt meer óver dan mét een patiënt gepraat. Echt totaal anders dan in Nederland.
Op de kinderafdeling lagen heel veel ondervoede zieke kindjes. Een kindje voelde heel warm aan (thermometer hebben ze niet) had forse intrekkingen en had zichtbaar moeite bij elke ademhaling. Een schril contrast met het tweelingzusje dat rond het bed vrolijk aan spelen was. De volgende dag was het kindje overleden. Dit zijn dingen die ik moeilijk vind. De schaarste hier leert je improviseren, creatief denken en handelen, varen op je klinische blik en niet zozeer op een lab of een ct scan. De keerzijde is dat je vaak niet weet wat een patientje daadwerkelijk onder de leden heeft, je weet niet hoe ziek iemand is. Heb je eenmaal wel een diagnose, dan heb je vaak niet de middelen om er iets aan te doen. Schrijnend....
Al met al vliegt de tijd echt voorbij! Over 2 weken zit ons coschap erop en begint onze reis! We beginnen in Murchison Falls waar we een safari gaan doen. Wat daarna het plan is weten we nog niet.
Liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
