Twee weken verder

Inmiddels ben ik 2 weken in Oeganda en een schat aan ervaringen rijker. Vorige week was het de eerste keer (en vast niet de laatste) dat de stroom uitviel. Regen kwam met bakken uit de lucht en tegelijk onweerde het enorm. Geen onweer zoals ik dat in NL gewend ben, maar continu gedonder en een en al geflits. Omdat het in ons guesthouse erg benauwd is zijn we op de veranda aan de achterkant van het huis gaan zitten, genietend van het schouwspel in de lucht. Na een tijdje gingen we naar binnen om Vonne te vergezellen en spelletjes te spelen. Halverwege een potje kaart viel de stroom uit, en in Afrika is het dan écht heel erg donker. Met kaarsjes en wat zaklampen nog even verder gespeeld, maar uiteindelijk vroeg in ons bed gekropen. De volgende dag was er nog steeds geen stroom, en later bleek dat deze pas uren later terug zou komen. Als moderne westerlingen waren we voorzien van de nodige powerbanks, dus echt geïsoleerd waren we niet. De volgende dag gingen we op outreach. Om 13 uur zouden we worden opgepikt in ons guesthouse. Om half 2 was er nog niemand en tegen tweeën zijn we maar eens richting ziekenhuis gelopen om te checken of ze ons niet vergeten waren. Niets bleek minder waar, op hun dooie gemakje waren ze spullen aan het inpakken en uiteindelijk vertrokken we 2 uur later dan de beoogde tijd. Heerlijk Afrikaans, want denk niet dat je hier ooit op tijd zult vertrekken, maar calculeer altijd wat extra wachttijd in. Toen we dan eindelijk met de landrover de Bushbush ingingen was het hartstikke leuk. Na niet al te lang over zandweggetjes te hebben gereden kwamen we aan bij een vijftal ronde hutjes met rieten daken. Kinderen speelden en mannen en vrouwen zaten onder een boom. Terwijl we onze tafeltjes uit klapten en stoeltjes installeerden verzamelden de kindjes zich in drommen om ons heen. Met grote donkere ogen keken ze deze muzungu's (blanken) aan. Met hun vingertjes probeerden ze onze vreemde witte huid eraf te krabben. Andersom kon ik m'n ogen ook niet van deze kleine kindjes met hun vrolijke koppies afhouden. Een meisje met een groen jurkje, vies en kapot, een schouder ontbloot. Een jongetje met gaten in z'n shirt, geen schoenen aan en een zelfgemaakte voetbal van touw in z'n hand. Deze kinderen hebben echt helemaal niks. Ze hebben alleen elkaar en wat zelf gefabriceerd speelgoed, en hiermee leken ze gelukkig. Wij hebben die middag mensen gescreend op hiv door middel van een vingerprik en een sneltest. Bij positieve uitslag volgende extra testen en na een kwartier was de uitslag bekend. Enkele waren positief. De mensen reageerden heel vlak, alsof het om een griepje ging. 'We krijgen nu toch medicijnen en daarmee is de kous af?" Ik vond de het heel indrukwekkend om te zien. Terwijl we terugreden dacht ik aan deze kids en aan m'n eigen nichtjes van 3 en 5. Die zullen inmiddels wel bij de zwemles zijn, of op de gym... Wat een wereld van verschil.

Savonds aten we voor de verandering rijst met bonen (...) en speelden we spelletjes. Onze buurjongen Stanley wilde een kampvuur voor ons maken, maar omdat het regende besloten we te gaan kaarten. Oegandees pesten, en telkens als Stanley even niet op winst stond, veranderde hij de regels omdat dat 'zo hoorde' en won hij... Na duizend potjes waren we er klaar mee en hebben we hem er soort van uit gebonjourd.

Het weekend zijn we naar Mbale geweest, ongeveer 1,5 uur reizen vanaf Kumi. Daar crashten we in een voor Oegandese begrippen veel te luxe hotel. Het voelde een beetje dubbel om door de arme wijken te rijden en vervolgens af te worden gezet bij een luxe hotel met zwembad, douches met warm water, westers voedsel etc! Heerlijk aan het zwembad vertoefd en uitgebreid contact gehad met het thuisfront, want er was WiFi! ’S Avonds dronken we Nile Special Beer, erg lekker, en sliepen we op een heerlijk zacht bed. Het was een heerlijk weekend en op de terugweg werden we weer met onze neus in de realiteit gedrukt. In een 12 persoons busje zaten we met 24 mensen én 2 kippen! Op z'n zachts gezegd heel oncomfortabel arriveerden we weer in Kumi.

De afgelopen week zijn opnieuw op hiv outreach geweest, en hebben daar zon 150 mensen gescreend, waarvan gelukkig geen een positief. Ook heb ik met Vonne een dagje meegekeken op de Nutrition Unit. Mensen worden gewogen, gemeten en de arm omtrek wordt vastgelegd. Afhankelijk daarvan komen ze in aanmerking voor plumpy nut. De volwassenen kregen 84 (!) pakjes à 500 kcal per stuk mee, voor 2 weken. Zie je het voor je? Man van 180, 40 kilo, die deze zware doos mee naar huis moet tillen (...). Ook hebben we F75 en F100 gemaakt, een mix van water, melk, olie, suiker en mineralen en vitaminen. Dit is voor ondervoede kinderen om aan te sterken.
Samen met Vonne ben ik ook een dagje naar een ziekenhuis, een uur rijden hier vandaan, geweest. Een Brits stel dat in Kumi logeert ging daar heen en vroeg of er mensen mee wilden. Het ziekenhuis zou 20 jaar achter lopen op Kumi Hospital en ze hadden er nog nooit een coassistent zien. We liepen de ochtend visite op de maternity ward en kregen bedside teaching zoals het volgens mij hoort te zijn. (In Nederland staat dit altijd in de introducties van een coschap, nooit gehad). Met 10 nurses in
opleiding liepen we langs de bedden. De arts riep om beurten een nurse naar voren en stelde dan vragen als: "noem 5 oorzaken van een miskraam" of "noem post operatieve complicaties". Als ze het antwoord niet wisten werden ze even op de vingers getikt waarna hij vroeg "And my friends from Holland? What do you think?" Het was heel leerzaam, maar de visite duurt wel erg lang zo. Smiddags hebben we meegekeken bij de OPD, de huisarts zeg maar. Met welke klacht een patiënt ook komt, malaria staat bovenaan in de differentiaal diagnose.

Deze week zijn we ook op outreach geweest met z'n vieren, voor 'eyes and disability'. Na 2 uur met de landrover door de rimboe te hebben gereden arriveerden we, helemaal oranje van het stof en zand, op locatie. Mensen, jong en oud, draaiden hun nek om en zwaaiden naar ons. Hier hadden ze nog nooit muzungu's gezien. We voelend ons net de koning en koningin, zoveel aandacht kregen we. Met Henrik ging ik mee met de oogarts. We zagen 102! patiënten, waarvan de laatsten 6 uur hebben gewacht. Als er iemand in Nederland nog eens durft te zeuren omdat het spreekuur 10 minuten uitloopt.... Na een lange dag, keerden we in het donker terug, wat best spannend was in de Bushbush over wegen die eigenlijk geen wegen zijn. (Ik zie de woorden in de lonely planet voor me, never ever travel at night.)

Deze week was Vonne jarig en we hadden een heuse chocoladetaart laten maken. Pure verwennerij en ik denk dat we wekelijks maar iets moeten vieren met zon chocolicious caloriebom!

Dieptepuntvan deze week was dat ik onder de (koude, warm hebben ze niet) douche stond, zaklamp mee want de stroom was uitgevallen, shampoo in m'n haar, en als je denkt dat het niet erger kan.... Stopt het water er ook nog eens mee. Het water is op dit moment 3 dagen op, komt bij vlagen terug, maar je kunt je voorstellen dat het niet heel prettig is als je niet kunt douchen, laat staan de wc doortrekken. Maargoed, if you can’t change it, embrace it! We klaverjassen nu bij kaarslicht, en dansen in de regen.

Komend weekend gaan we naar Jinja, daar is de oorsprong van de Nijl. We gaan er raften en barbecueën, heb er heel veel zin in!

Liefs!