Een impressie van de eerste dagen

“I have seen more than I remember, and remember more than I have seen”

27 september, na maanden van stageplannen schrijven (en weer aanpassen), subsidies regelen, toestemming van duizend coördinatoren verkrijgen, was het eindelijk zover. Rond 12 uur stapten we in de auto. Zaterdagavond had ik afscheid genomen en de laatste cadeaus propte ik in m'n tas. 16kilo bepakt en bezakt, met kleding voor elk mogelijke weersomstandigheid en speelgoed voor kansarme kindertjes. Met m'n ouders en Karin reed ik naar Schiphol. Ik keek uit het raam en terwijl ik het weelderige Twente achter me liet realiseerde ik me, dit is écht, ik ga 3 maand naar een derde wereld land. Op Schiphol de backpack op de band gegooid, en een tosti en cappuccino benuttigd. Toen was het tijd om richting gate te lopen. Afscheid genomen van huis en haard, even slikken, en met een glimlach door naar de douane. Gelukkig geen alarmbellen dit keer (normaal gaat m'n vader steevast af, vroeger de batterijen die nog in z'n broekzak zaten, tegenwoordig een nieuw paar knieën die de douane op scherp stelt). Eenmaal in het vliegtuig checkte ik nog even of de vleugels wel goed vast zaten en half 5 stegen we op. Al gauw liepen de stewardessen rond met drinken en maaltijden. Om half 12 in de avond landde ik in Doha, in Qatar. Daar moesten de tassen weer door de scan, duurde minimaal een uur, alvorens ik op zoek kon naar een plek om de nacht door te brengen. Ik liep wat rond langs de dutyfree shops en ergens zag ik een dame een rest room in glippen. Ik ving een soort van ligbedjes op even later had ik mezelf daar ook geïnstalleerd. In het mega hete Qatar was het daar ijskoud. Vest aan, jas aan, dekentje over en zo viel ik in slaap. Echt lekker slaap je overigens niet als je weet dat je rond zessen weer in de gate moet zijn. Afijn, na deze enerverende nacht steeg het vliegtuig rond achten weer op, dit maal richting Entebbe in Oeganda. Na een nagenoeg probleemloze vlucht, (snurkende Chinees op rechts), en een visum heb gekocht voor de komende 3 maand kon ik wachten op Vonne, Marijke en Henrik. Vanwege logistieke redenen konden we niet samen vliegen. Ik pikte m'n bagage van de band, heel zwaar en onhandig al die tassen, kocht wat water en keek wat rond. De buitentemperatuur was aangenaam, 25 graden en omdat het regenseizoen net voorbij is het is opvallend groen. Na een uurtje zag ik een lange blonde jongen en rode haardos, kon niet missen! Ik was blij dat we weer herenigd waren! Op een groot bord zag ik H.Diphoorn staan. Wat grappig zeiden we nog. Het lachen verging ons echter snel toen bleek dat dat het bord was met 'delayed' bagage. Ook Vonne bleek een koffer te missen. Balen! Ze waren niet de enigen, vanaf een man of 15 bleek een item nog in Dubai te verkeren. Ze moesten een formulier invullen (wat zat er in de tas? Welke waarde? en met de nodige vertraging konden op zoek naar ons hostel. Buiten stonden tig taxi chauffeurs ons op te wachten en ze leken oprecht aardig. Wat onderhandeld en even later reden we tussen het levensgevaarlijke verkeer van Kampala. Het mag een godswonder heten dat ik hier dit verslag nog typ. Auto's rijden links, bodaboda's (scootertjes) scheuren gerust met 4 man op een scooter langs je heen en regels schijnen er niet te bestaan. Van Entebbe was het nog 20 km naar ons hostel, hier deden we met alle grappen 2 uur over! Maar de omgeving was indrukwekkend. We reden langs arme krottenwijkjes afgewisseld door villa's. Bij alle bouwwerken krijg je het idee dat het niet af is. En overal mensen, bont gekleed, kindertjes in uniform en kippen en kalkoenen. Ons hostel zag er heel leuk uit! Er waren andere Nederlanders, uit Twente zelfs en nog wat andere backpackers. Direct even de WiFi geprobeerd... Om sociaal niet geïsoleerd te zijn. Terwijl Marijke en Henrik hun leven waagden op een bodaboda's om wat money te halen probeerden Vonne en ik een ijskoud Afrikaans biertje, die overigens erg goed smaakte. We bestelden rijst en patat met chicken en of t nou lag aan onze honger of niet, t smaakte goed! Na het eten gedoucht onder een straal waar je u tegen zegt en om21 uur (!!) lagen we onder onze klamboe om in een heerlijke, droomloze slaap te vallen.

Na oprecht een heerlijke nacht slapen werden we rond 8 uur wakker. Heel rustig aan gedaan, thee gedronken in de tuin en de krentenbollen die Hendrik mee had verorberd. Daarna zijn we de buurt gaan verkennen. Dichtbij was Ntinda Market, een local food en allerlei kleine kraampjes. Daarna liepen we verder richting de bank om te pinnen (in 1klap miljonair hier) en een vonden we een supermarkt die zelfs Bavaria verkocht. Chips en koekjes ingeslagen en avondeten gekocht en daarna teruggegaan naar ons hostel. Vonne en Henrik namen smiddags een taxi terug naar het vliegveld in de hoop dat hun bagage inmiddels gearriveerd was. Ik ging met Marijke Kampala in op jacht maar een Oegandese simkaart en kaartje voor de Post Bus voor de volgende ochtend. Dit was nog niet 1,2,3 gefixt maar met het nodige geduld verlieten we het postkantoor met alle benodigdheden. Tegenover zat een hele hippe koffietent, waar we heerlijke cappuccino bestelden (met in ons achterhoofd dat dit wel eens de laatste in lange tijd zou kunnen zijn). Wel westerse prijzen! Na dit hemelse genot even flink staan afdingen bij een bodaboda's en met de gopro aan de levensgevaarlijke rit naar huis vervolgd. Bij Ntinda Market kwamen we een enorm enge grote Afrikaan tegen die ons de weg versperde. Marijke en ik maakten gauw ommekeer en op een drafje liepen we terug naar ons hostel met een toch wat onbedaarlijk gevoel. Thuis eten gekookt, en even later kwamen Vonne en Henrik er na een uitdagende tocht van 5 uur weer terug, wel voldaan, want de bagage is terug! We zijn op tijd gaan slapen omdat de wekker de volgende dag op 5.30 uur staat!

De wekker ging heel vroeg! Gauw de backpacks weer ingepakt, tanden gepoetst en naar buiten om de taxi die om 6 uur er zou zijn op te wachten. Met nadruk op zou. Het was nog donker buiten en in de verste verte geen taxi driver te bekennen. Stonden we dan. In lichte paniek medebewoners wakker gemaakt om ons te helpen zoeken naar een taxi en een aantal mensen gebeld. Tevergeefs. Lichte paniek veranderde in echte paniek. Een schoolbussen passeerde en vonne wierp zich er voor, hoooo stop!! En dat deetie. 10 donkere kinderkoppies keken ons aan. 'How much money do you have.' Vroeg de driver. Voor veel te veel geld wilde de beste man wel even omrijden en zo geschiedde. Met alle grappen zaten we als eerste in de bus. Een bus die in Nederland overigens nooit door de apk gekomen was, maar we waren allang blij dat we erin zaten. Na een helse tocht, waarbij we onderweg nog wat simkaarten scoorden kwamen we om half 3 aan. Nog even zoeken naar het juiste guesthouse, waar we hartelijk werden ontvangen door Grace en Caroline. Caroline kookt de komende weken voor ons, ideaal dus. Ons guesthouse is onlangs gerenoveerd en ziet er netjes uit. Er zijn 4 grote slaapkamers waarin meerdere bedden staan. We delen het huis met 2 andere coassistenten uit Groningen, die er nog 2 weken zijn. Nadat we het huis grondig hebben geïnspecteerd en onze bagage geloosd liepen we richting het ziekenhuis, zon 10 minuten verderop. M'n eerste indruk was dat het mooi aangelegd is, verschillende witte gebouwtjes met tussendoor grasvelden en bomen. Her en der zijn mensen, aan het koken, wassen of aan het slapen. We worden aan een aantal mensen voorgesteld, waaronder de directeur, tevens chirurg, van het ziekenhuis. Hele vriendelijke man die ons van harte welkom heet en het een en ander vertelt over het ziekenhuis. Hij schat in dat we moe zijn van de reis, en geeft ons de middag vrijaf om uit te rusten. Want we hadden pas 7 uur stilgezeten in de bus. S middags kwamen ook de andere coassistenten terug van hun bezigheden, in totaal zijn we met z'n achten. Lekker buiten in de zon gezeten, wat gelezen en gerelaxt. Rond een uur of zeven was het eten klaar, rijst met iets van bonensaus. Best oké. Na het eten beetje gekletst en de tas uitgepakt en tegen tienen kropen we onder de... Onder niks want het was belachelijk warm.

Donderdag 1 oktober
Vanochtend ging de wekker om 7 uur, half 8 aan het ontbijt. Het ontbijt bestond uit bruin brood, yoghurt en bananen. Ik weet nu al dat het ontbijt van morgen in ieder geval niet bestaat uit bruin brood. Zelfs met m'n uit Nederland geïmporteerde Nutella vond ik het niet erg smakelijk. Om 8 uur werden we verwacht in de kerk, waar we geïntroduceerd zouden worden. Elke dag begint in de kerk of in de hall of hope en op donderdag is de viering extra uitbundig met dans en muziek. Bij aankomst werd er uitvoerig gedanst, heel bijzonder om te zien dat de medische staf de dag zo begint. Misschien ook iets voor in Nederland? ;) Op een gegeven moment moesten wij naar voren komen om ons voor te stellen. Op een gegeven moment gaven alle aanwezigen ons symbolisch 'bloemen' en 'vuur' en maakten ze bewegingen waarbij ze dit als t ware op ons gooiden. Heel bijzonder. Sowieso merk je dat ze heel intens geloven hier, op hun medische kleding staat iets van 'god brings health' Na 1,5 uur is het afgelopen en krijgen we een rondleiding over het ziekenhuis terrein van de directeur himself. Hij commandeert ieder staflid met: introducé Yourself, briefly, en zo krijgen we overal veel informatie. Bij elke ingang hangt een briefje dat er eerst betaalt moet worden, voordat er behandelt wordt, best wel bizar. We lopen langs piepkleine zwarte baby'tjes, kijken om het hoekje bij een bevallende vrouw en lopen langs de OK pakken die hangen te drogen in de zon. Bij de nutrition unit proeven we plumpy stuff, een soort pindakaas met veel voedingsstoffen. Een klein pakketje is 500 kcal, echter moet je wel heel ernstig ondervoed zijn wil je hier voor in aanmerking komen. Intens magere mensen van wie de arm omtrek toch net te 'dik' is worden naar huis gestuurd met niets. Toen voelde ik me schuldig dat voor ons zon pakketje even werd opengemaakt om te proeven...

Er zijn geen verpleegkundigen in het ziekenhuis, de familie moet voor de patiënten zorgen. Wassen, eten koken, het gebeurt allemaal op het terrein. De familie slaapt onder het bed van de patiënt. Geld speelt een rol. Hoe meer geld, hoe beter je behandeling. Heel schrijnend.

Na de rondleiding ben ik met Vonne naar de HIV unit gegaan. 7% van de mensen in Oeganda is besmet met hiv. De patiënten komen een keer in de maand langs en er wordt gekeken hoeveel ze wegen, hoe het met ze gaat, en er wordt nieuwe medicatie voorgeschreven. Na een paar patiënten mochten Vonne en ik het zelf invullen en zelf medicatie voorschrijven. Indrukwekkend vond ik het meisje van 13 jaar dat verkracht was en nu kwam voor screening en eventueel behandeling. Gelukkig was ze niet besmet, maar wel heel triest. Smiddags was er eigenlijk niet veel te doen. We lunchten chapatas (soort pannenkoekjes) met bonen, wat best lekker was. Daarna gingen we naar ons guesthouse om wat te lezen, een (hand)wasje te draaien en te relaxen. Smiddags ook nog even het dorp in geweest, achterop de bodaboda, om fruit op de markt te kopen, En cola in te slaan (...). We aten ook nog een Rolex. Van 30 eurocent! Rolled eggs, een traditioneel gerecht wat bestaat uit eieren, chapatas, groente en veeeel vet. Toen we terugkwamen had ons buurjongetje net ons avondeten gevangen, en even later wisten we waar de uitdrukking 'als een kip zonder kop' vandaan kwam.